Sen, koszmar
śnić tobie się nie musi
lecz chce
wzbudzić strach
lękiem udusić.
W ciemności
koszmar panem jest,
nie pozwala uciec,
nie ma dokąd,
koniec, życia kres.
Sen, którego nie zapomnisz
Koszmarem każe się nazywać
dręczy, strachu szuka
w oczach ofiary, już za późno
nie ma co pomocy wzywać
Płacz, łzy, ból?
Krzyczeć także próżno
Gdy ma Cię, złapał, opanował,
uwiecznił w wizerunku ciemności
Swą sylwetkę, brak odwagi
czyni istotę ofiarą.
Ofiarą własnego strachu
Cierpienie natury darem,
nie karą.
Nadszedł czas, koniec gna
Koszmar znikł, życie trwa...
Paweł K. 'Pantego'
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz