Wiatr roznosi życie
Jak nasiona drzew,
rosną, dojrzewają
To chwila, wilka wycie
I staną na linii
Dzielącą życie od śmierci
Tak myślą, myślą tak skrycie
Że słońce świeci, bo musi,
Nie dla nich, otworzyć
Oczy ich kusi,
Jak wilki przy pełni księżyca
Muszą wyć
Tak oni na linii życia
Chcą, choć nie mogą żyć
Wiele innych, na krawędzi
Nie skaczą, cofając się,
Cofając krzywdy wypełnione
Chcą czyste serce mieć
Przed śmiercią, przed zgonem.
Paweł K. 'Pantego'
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz